W bardzo gorki, lejtni cas dwadziestego lipca tysiónc dziewiyńćset dwadziestego sóstego roku (1926) przisła na świat małoł dziewuska. Była rychtig małoł, bo miała niecałe łoziymset gramów. Jak hejbama pokołzała młodej mamie swojy piyrse dziejcióntko, to ta pejdziała: „jesterkusie, jakós to chycić taky malyństwo, dyć mi sie to połómie. Niechby to Pónbócek wziół, bo my sie sami rady nie dómy”. I Pónbócek wziół, nie zarołs. Za dwadzieścia trzi lata. Ale po koleji.
Ta dziewuska urodziyła sie we Chróścicach, jako cora Piotra Piekorza i Marii, z dómu Kupilas. Nazwali jó Anna Maria, ale wsyscy gołdali na nia Ana. Łojcowie na pewno chciejli miejć nołstarsego syna, bo gospodara i roboty wiejla na niej. A tu dziołska i to taky małe chucherko. Ale dyć dziołcha piyła i jadła jak inne dziejci, nó i zdrowo rosła. Rok pó niej we 1927 roku urodziył sie synek, Jan. Potyn nastympne: we 1929 Gertruda, zwanoł Truda, chłopcy Richard we 1933 roku, Józef we 1935 i Paul we 1937. A na kóńcu, we śtyrydziesty piyrsy roku przisły jescy na świat cwilingi, bliźniaczki: Urszula, zwanoł Usia i Jadwiga, Hejdla. A ta, co trzejcioł sie urodziyła, Truda, to je moja ołma (praołma), mama łod mojej babci.
Ciynsky to musiały być case. Wojna, biyda, kans roboty na gospodarce. A tu jescy do wojska i na wojna tego nołstarsego synka wzióli. Nó i łojca łod tej całej celołdki tes. Jan wróciył z wojny, porobiył trocha na gospodarce i we 1949 roku rusył na zachód, dzie załozył rodzina i zyje do dzisia. Moł prawie 95 lołt. Nie wróciył jednak z niewoli nołważniejsy, gospodołrz, łojciec wiejlkej familijej. Całoł gospodara musiała utrzimać na barkach gospodyni ze swojymi dziejćmi. Ale nołstarsoł Ana inksoł na zyciy recepta miała . Nie gospodara jó interesiyrowała. Rodzina tes ni, choć miała fajnego kawaliyra ze Kaniowa, na zabawy dokupy łaziyli i na zołlyty dó niej chcioł łazić. Jedyn rołs tes przijechoł dó niej ale jej nie zastoł w dóma. Ta moja prapraołma gołdoł: to ty nic nie wiys? Dyć Ana uciekła do klołstora. To tyn kawaliyr sie łospłakoł. Kozdy rołs, jak przejyzdzoł bes Chróścice, to stampowoł do Piekarza, pytoł ło Anecka i kołzoł pozdrowić.
A łóna naprołwdy uciekła. Choć to nie uciecka była, to było powołaniy!!! Bo kans jó to kostowało, ale swego dopióła. Kiedyś tak było, ize łojcowie musó sie zgodzić, by dziołcha łostała zakónnicó. To tes sie wiónzało ze majóntky. Bo trza było wniyś do klołstora doś bogate wiano. A tu wsystkygo było nie za kans. Jejej mama (ta moja prapraołma) jej nie chciała posłać do klołstora i zapejdziała, ize zołdnej zgody we ty klołstorze nie podpise. Nó to Ana wzióła sie na sposób i do klołstora do Poręby pojechała ze siostró łod swojej mamy. Tej ołberince (przełozónej), co przimowała nowe siostrzicki pejdziała, ize to je matka i zarołs zgoda podpise. Wichłajstwo moł jednak krótky nogi. Ta przełozónoł zarołs sie skapła chto to je, bo we ty klołstorze była jus siostra łod mamy i tej ciotki, siostra Antonetta i nierołs sie jus wsystky widywały. Ana ło ty nie wiejdziała. Nic nie pómołgło, Ana wróciyła do dóm, a jejej mama musiała „popuścić” i zgodzić sie , by ta posła do klołstora. I tak słowa bezmyślnie wypejdziane dwadziejścia trzi lata tymu sie sprawdziyły. „Jednak Pónbócek jó wziół” !!!!!!!!
Ana piyrsego wrzejśnia tysiónc dziewiyńset śtyrydziestego dziewióntego roku stómpiyła do załozónego przez błogosławiónego Edmunda Bojanowskiego Zgrómadzynioł Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny w Porębie, po sómsiejdzku Góry św. Anny i była tak zwanó kandydatkó. Przyjóła imie Walezja, Walezja Maria Piekorz. Przed swojy rodzyństwo zawse była jednak Ana, ale inni, moji dziadkowie, jej rodzyństwo, kuzynostwo i jejich dziejci, choćby i mój tata, przed nich to była ciotka Walezja.
Łod 15.05.1950 roku była ta jako nowicjuszka, ołze do piyrsych ślubów zołkónnych, chtore słozyła siedymnołstego maja tysiónc dziewiyńćset piyndziejsióntego piyrsego roku (1951) we Porębie. Wiecystoł profesjoł (wieczyste śluby) miały miejsce 15 maja tysiónc dziewiyńćset piyndziejsióntego siódmego roku (1957).
Ciynsky było zyciy we zołkónie w tych powojynnych latach. Siostry zarołbiały u gospodołrzi we wsi, kans ich chodziyło do roboty we śpitalu we Strzelcach Opolskich, kozdy dziyń łaziyły ta piechty, nó bo jak inacej. Ciotka tes tak łaziyła w casie swojygo nowicjatu. Tyn śpital strzelecki był łod dołwna własnośció Zgrómadzynioł. We 1962 łostoł jednak przejynty przez władze kómónistycne i Zgrómadzyniy pozbawióno jejich własności. Tak tes było ze klołstory we Porębie. We siyrpniu 1954 roku do klołstora wlazła kómisjoł z Powiatowej Rady Narodowej i łoskołzała łopuścić wsystki budynek, do chtorego siostry mołgły wrócić dopiyro po trzidziestu siedmiu latach.
Represyje trzwały na całego we całej Polsce. Porębsky siostry w ramach tak zwanej akcji X2- co miała na celu likwidacja zgrómadzyń na Ślónsku – były przymusowo internowane do prowincijej krakowskej, we wsi Staniątki w gmynie Niepołomice.
Siostra Walezja tes na krótki cas była internowanoł we Staniątkach i pracowała we łochrónce. A jescy wcaśniej łod 1951 do 1954 roku była katychejtkó we Kościeliskach (gmyna Radłów). W latach 1954 – 1958 we Wrocławiu – Sępolnie, we Kościejle pod wezwaniy św. Rodziny była jako katychejtka i zakrystianka. W latach 1958 do 1964 pracowała we Państwowy Dómie Dziecka we Dzierżóniowie i ucyła rejligijej, a łod 1964 do 1969 we wrocławski śpitalu im. Marii Curie-Skłodowskej.
We tysiónc dziewiyńćset sejśdziejsiónty dziewiónty łostała przełozónoł klołstora w niedalekich Budkowicach Starych. Ta sie ukołzały jej prawe talynta i to w cy moze być nołlepsoł. Zawse lubiyła i umiała rzóndzić i łoskazować. I to jej sie przidało w nowej profesyjej – w zarzóndzaniu i budowaniu. Doprowadziyła do powstanioł i wybudowanioł kaplice prziklołstornej we tych Budkowicach. Jejej robota i zaangażowaniy w ty, co robi były zauwazóne u jej przełozónych. Łod 1972 do 1991 roku siostra Walezja we klołstorze w Leśnicy Opolskiej była administratory budowy i rymóntów. Stónd, z Leśnicy, skierowali jó do jej rodzinnej miejscowości, do Chróścic.
We Chróścicach jes klołstór i prziklołstorne przedszkole. I kiedyś był klołstór, zawse w niej bywało połra siostrów. Ale nie było przi klołstorze przedszkola. Tu, dzie łóno tera je, stoły chlywy, stodoła, sopki, bo siostry kiedyś prowadziyły małe gospodarecki, chowały jakyś zwiyrzóntka, wsystko na własny uzytek. A siostra Walezja postanowiyła, ize ze tych starych i ibrycnych jus budynecków, co nie wyglóndajó nołlepiej yno szpecó, zrobi przedszkole. I tak tes sie stało. Przijechała ze Leśnicy z trzóma robotnikóma. Wsyscy spali w jej rodzinny dómie na pocóntku, bo we klołstorze przi taki rymóncie nie było placu. Jescy zaprzóngła do roboty całoł familijoł łod swojej siostry. Łozbiyrali te wsystky zabudowania gospodarce, a trze fachowcy poleku zacli murować. Było to w latach 1986 – 1988. Tak w Chróścicach powstało piynkne i funkcjonalne przedszkole ze cały zapleczy sanitarny i gospodarczy. Funkcjonuje do dzisia. Nie yno przedszkole wybudowała. Udało jej sie jescy wygospodarować miejsce na prziklołstornoł kaplica, ze chtorej mołgły korzystać i klołstorne siostry i dziejci ze przedszkola. I korzystajó do dzisia. A przedszkole tes funkcjoniyruje do dzisia, a przi maluchach do 3 lołt, bo taky sie tu przimuje, pracujó tes siostry ze chróścickygo klołstora.
Sóm klołstór we Leśnicy tes wymołgoł kans rymóntu. Był fest uskodzóny bes działania wojynne i zawieruchy powojynne. Ciotka Walezja zacła łod rymóntu dachu. Klołstor je wiejlki, to i dach niymały, a cały trza było wymiynić. Potyn przisła kolej na łokna, drzwi, schody i wsystko inne po koleji. Jak to skóńcyła, to wymyślyła wybudowaniy nowego gmachu, tak zwanej Betanii. I dokónała tego. Powstoł doś pokaźny Dóm Rekolekcyjny, Betania zwany ze wsystkymi wygodóma, miejsca do modlitw, do spotkań, do spaniał i zgrómadzyń młodzieży.
Tera przised rok 1991, po upadku kómónizmu siostry chciały łodzyskać klołstór w Porębie, kolybka słońskich służebniczek, przerobióny bes kómónistycne władze na państwowy dóm dziecka. Udało sie, ale był łón, niestety, we łopłakany stanie. Siostra Walezja zajóła sie rymónty i adaptacjó masywnego budynku. Była tak zwanó siostró rymóntowó we cały zarzóndzie prowincijej łopolskej. Z jescy jednó siostró przeniósła sie ze Leśnice do Poręby, coby na cas rymóntu wsystko miejć na łoku. Tes było na pocóntku bardzo źle ze wsystkymi materiałóma budowlanymi. Kozdoł cegła, kozde kilo cymyntu było na wołga złota. Tak władze klołstora, inne siostrzicki, jak i ekipa robotników, wsyscy dobrze wiejdziejli :”dzie diołboł niy moze, tam Walezja pośle”. Dzie yno trza było, to błagała:”co, na klołstór sie cegła nie snojdzie, dyć chyba tacy bezdusni nie becie”- tak w dołwnych GS-ach cansto gołdała. Wybłagała, wypłakała, ale zawse załatwiyła. Łobjechała łóna swojy ałtecky, a jejździyła Fiaty 125p, cały rejón Strzelec, Zawadzkygo, Zdzieszowic, a jak tu nie załatwiyła, to jechała dalej, ołze do skutku. Ci, co przi niej robiyli, miejli przed nió wiejlki respekt. Siostra Walezja sama ( we wywiadzie w Gościu Niejdziejlny z 31.07.2011 r.) pejdziała: „Miałach ekipa łośmioosobowó. Fajne to były chłopki, ale baby sie musiejli suchać”.
W załozyniach rymóntowych i adaptacyjnych było, coby w Porębie łoprócz klołstora był i dóm łopieki. Całe łobejściy było w łopłakany stanie. Na sóm pocóntek siostra Walezja kołzała postawić pómnik Edmunda Bojanowskiego, co wołzył dobrze ponad 1 tóna. Pómnik dobrze sie wkómponowoł w łobejściu. Kolejno krok po kroku przigotowywano izbecki przed chorych, chtorzi tu miejli przebywać, a miało być miejsce na 50 osób przewlekle chorych i starsych. We 2006 roku wyrymóntowany i łodnowióny dóm zalicył wsystky procejdury i stoł sie jedny ze piyrsych dómów łopieki we nasy wojywództwie.W drugej canści zabudowaniów wygospodarowano pokojiki przed siostry, te starse, co tu na starość spokojnie sobie zyć miały, ze cały zapleczy sanitarny, wiejlkoł sala na róstomajtne spotkania, powstała tes piynknoł kaplica, ze chtorej korzystajó siostry, chorzi z dómu łopieki i wsyscy łodwiydzajóncy zarówno chorych, jak i siostry zołkónne w klołstorze.
We tej to kaplicy w maju roku 2011 siostra, ciotka Walezja łobchodziyła piynkny Jubilejus 60 lejcioł wstómpiynioł do klołstora (licy sie łod daty piyrsych ślubów, co było we 1951 roku). Potyn był wiejlki fajer we tej wyremontowanej kiedyś przes nia sali. Było kans gości, moji dziadkowie, ciotki, ujki. Nawet byli moji łojcowie, siostra i bracisek. Yno mie nie wzióli, bo joł mioł tedy śtyry miejsiónce, to mie łostawiyli u tych drugich dziadków.
Ciotka Walezja tes miynskała we ty wyrymóntowany przez siebie klołstorze. Miała swoja izbecka i wiyncej jej nie trza było. Zawse była bardzo zywoł i ruchliwoł. Na jedny miejscu nie usiejdziała dugo. Ale starość tes moł swojy prawa. Łostankała sie dzieś pod jejsiyń 2013 roku. Miała zapalyniy worecka żółciowego. Kołzali jej dołchtorzi iś do śpitala i operować, ale łóna twardo łodmołwiała. Jak sie w kóńcu we październiku dostała do śpitala we Strzelcach Opolskich (do tego, co tes tu pracowała jako nowicjuszka), to wiadómo było, ze jus je śniu bardzo źle. Zgodziyła sie w kóńcu na operacja, ale nie wybudziyła sie pó niej.
Zmarła w wieku łoziymdziejsiyńciu siedniu lołt 10 października dwa tysiónce trzinołstego roku. Pochowanoł łostała na kierchołwie przed siostry klołstorne we Leśnicy. A stypa po jejej pogrzebie zrobiyli w salce, w Betanii, chtoroł tes powstała dziynki jej łoddaniu sprawó budowlany i rymóntowy.
Jes takich połra anegdotów i faktów, co sie cansto przipóminoł dziadkowi, babci, ciotce i reście nasej familijej:
– Moja ołma, to znacy jejej siostra pamiyntoł jak ciotka Walezja przijyzdzała na urlołp i łodwiydzała swoja familijoł to gołdała: nołlepsy je kafej ze ajelikery i lubiyła, jak taki jej zrobiyli.
– Jak chtoś nakrywoł do stoła przi familijnych fajerach, to łóna musiała zawse poprawiać. A to krziwo serwietka lezała, a to talyrz za wysoko, a łeska za bardzo na lewo, abo na prawo.
– I tes pamiyntoł babcia, jak rołs przijechała dó niej do roboty, do biblioteki i chciała niechtore ksiónski powyciepować, bo „taky to yno zgorsyniy siejó”. Nó to babcia jej wytłómacyła, ize we bibliotece musó być róstomajtne ksiónski i nic sie nie doł wyciepnońć.
– Ale nołlepsy był przipadek na kómónijej łod mojygo taty i jego brata, mojygo ujka (bo śli dokupy do kómónijej we 1988 roku). Tedy fajery kómónijne w dóma sie robiyło. Kozdy wiejdzioł, ize siostry niy mogó na fajery jejździć, chyba yno na pogrzeby we familijej. Wsyscy goście pofajerowali, wylejźli zrobić fotografki na dwór a tu dojyzdzoł wartko jakyś ałto Fiat 125p. Ałto sie zadzierzało i chto wyłazi z za kierownice? Ciotka Walezja: „nó przeca joł tes musa być na fotografce”, pejdziała. Ciekawe, jako się wytłómacyła tedy swojej ołberince? Na pewno jechała coś załatwić.
Kozdego roku dzieś wyjyzdzała , jak wsystky siostry, na urlołp, abo do sanatorium. Jak była w Rzymie we 1990 roku to prziwiózła przed swojy rodzyństwo z rodzinóma łobrołzek ze błogosławiyństwy łod Łojca Świyntego, Jana Pawła II. U nołs, u mojej ołmy tes tyn łobrołzek wisi do dzisia.
Siostra, ciotka Walezja przebojowo sła we swojy zyciu. Miała dryg do tego, co robiyła w zyciu zołkónny. Wsystky jej „budowle” suzó ludzió do dzisia i dajó świadectwo jej dobrej roboty i zaangażowaniom. Tu się spełniyła, cego by na pewno nie dostómpiyła, jakby jej nie było dane iś do klołstora. Kozdy moł jakyś swojy powołaniy. Dobrze, jak sie ze ty powołaniy nie łozminiymy.
